Ζωντανή συνεδρία αφηγηματικής ιατρικής: Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου στις 7:30 μ.μ. EEST

1 Comment September 7, 2025 columbianm

Ο νέος κύκλος εργαστηρίων άνοιξε με ένα απόσπασμα από το ποίημα «Λυόμενο» της Κικής Δημουλά. Οι εικόνες της επιστροφής του Σεπτέμβρη και τα «τσουμπλέκια» του Αυγούστου ενεργοποίησαν μια ζωντανή αντίστιξη: από τη μία ο λυρισμός του καλοκαιριού—θάλασσα, φως, «κελαρύσματα ορεινών χωριών»—και από την άλλη το «λούμπεν» σκηνικό των ελληνικών διακοπών, με ποδήλατα, ψησταριές, ψυγεία, «ξεφούσκωτα κυμάτων αφρολέξ». Το ποίημα φάνηκε να ισορροπεί ανάμεσα στο ποιητικό και στο πεζό, στο φυσικό κάλλος και στην ανθρώπινη καθημερινότητα, φωτίζοντας έτσι την πολυδιάστατη φύση της ύπαρξης και τις πολλαπλές ερμηνείες που αυτή εγείρει.

Το μοτίβο των «δερμάτων» άνοιξε δρόμους προς την ατομική και συλλογική μνήμη. Οι συμμετέχοντες μοιράστηκαν αφηγήσεις που έφτασαν ως την Κατοχή αλλά και οικογενειακές ιστορίες επαγγελμάτων που χάθηκαν, μαζί με αφηγήσεις για ανθρώπους που δεν γύρισαν ποτέ, θύματα του πολέμου. Η φράση «Μερικοί ξέχασαν τελείως να γυρίσουν» τέθηκε ως ερώτημα για τη λήθη και την απώλεια: ποιος ξεχνά, ποιος δεν επιστρέφει και τι σημαίνει «Οψόμεθα» στο πλαίσιο της ζωής και του πεπερασμένου της. Άλλοι στάθηκαν στη γλωσσική ύλη του ποιήματος: στο παιχνίδι ανάμεσα στο σκληρό και στο τρυφερό, στη δριμύτητα του ήλιου που «κατεργάζεται» το δέρμα, στην εξωστρέφεια του καλοκαιριού και στην εσωστρέφεια που φέρνει ο χειμώνας.

Αναδείχθηκε επίσης η αντίθεση φύσης και ανθρώπου. Η φύση παρουσιάζεται με ροή και συνέπεια, αναλαμβάνοντας τον ρόλο ποιητικού υποκειμένου που παρατηρεί τον άνθρωπο. Απέναντί της ο άνθρωπος προβάλλει υπερβολικός, με μια κίνηση που στην ουσία μετατρέπεται σε εσωτερική, υπαρξιακή ακινησία. Κάποιοι μίλησαν για αίσθηση αιχμαλωσίας και αμηχανίας, για την αγωνία του χρόνου και την αποσύνθεση και φθορά που αυτός συνεπάγεται, αλλά και για το ότι το τέλος μιας εποχής μπορεί να προμηνύει αναγέννηση.

Στη γραπτή ανταπόκριση των συμμετεχόντων στην προτροπή «γράψτε για ένα τέλος εποχής»αναδύθηκαν πλούσιες και ποικίλες αναγνώσεις. Άλλοι είδαν το τέλος ως αρχή, θέτοντας το ερώτημα πώς συμφιλιώνονται τα δύο. Η εικόνα της κυκλικότητας, με αναφορές στον ουροβόρο όφι ως σύμβολο αναγέννησης, συνέδεσε την ελπίδα με το άγνωστο. Μια συμμετέχουσα παρατήρησε ότι οι νεότεροι τείνουν να βλέπουν αυτό το άγνωστο ως ανοιχτό πεδίο εξερεύνησης και ανάπτυξης, ενώ οι μεγαλύτεροι βρίσκουν ασφάλεια στην επαναληπτικότητα της ρουτίνας. Μια άλλη συμμετέχουσα στάθηκε στην ηλικία της, σημειώνοντας ότι έχει ήδη ζήσει περισσότερο από τις γυναίκες της οικογένειάς της. Μίλησε για τη φροντίδα της υγείας της και άφησε να διαφανεί μια στάση ευγνωμοσύνης και αισιοδοξίας απέναντι στο παρόν και σε ό,τι έρχεται. Μια τρίτη συμμετέχουσα αναρωτήθηκε τι μπορεί να σημαίνει «τέλος εποχής», παίζοντας με τις λέξεις «εκπτώσεις» και «έκπτωτο». Από αυτό το λογοπαίγνιο αναδύθηκαν διαφορετικές ερμηνείες, από πολιτικές και αξιακές έως υπαρξιακές.

Άλλα κείμενα ανέσυραν μνήμες μέσα από εικόνες και μυρωδιές—μακραμέ, πηλός, κανέλα και καφές. Αυτές οι αισθητηριακές λεπτομέρειες οδήγησαν μια συμμετέχουσα σε τόπους που αγάπησε, ενώ μια άλλη σχολίασε ότι είναι εκεί που θα ήθελε και η ίδια να επιστρέψει. Σε άλλο κείμενο, με χιούμορ και αυτοαναφορικότητα, η απαρίθμηση συλλογικών και προσωπικών απωλειών κατέληξε σε έναν στοχασμό γύρω από τον διττό ρόλο της εργασίας, που μπορεί να βιώνεται ως επαναληπτική ρουτίνα αλλά και ως νησίδα εγρήγορσης.

Η συνεδρία έκλεισε με την αίσθηση ότι το τέλος του καλοκαιριού και η αρχή του φθινοπώρου δεν αφορούν μόνο μια ημερολογιακή μετάβαση. Αποτυπώνονται στο σώμα και στη γλώσσα, στις «αποσκευές» που επιστρέφουν μαζί μας, ορατές και αόρατες. Το «μαζί» της ομάδας λειτούργησε ως χώρος κοινής αφήγησης, προσφέροντας νόημα, συνέχεια και μια υπόρρητη ελπίδα για όσα έρχονται.

Καλούμε όλες και όλους που συμμετείχατε να μοιραστείτε όσα γράψατε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας μας παρακάτω (“Leave a reply”) και να κρατήσουμε αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτησή μας ζωντανή, υπενθυμίζοντάς σας, βεβαίως, ότι αυτή είναι μια δημόσια πλατφόρμα και η πρόσβαση ανοιχτή στο κοινό.

Θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα για την εμπειρία σας με αυτές τις συνεδρίες. Αν το επιθυμείτε, παρακαλούμε αφιερώστε λίγο χρόνο σε μια σύντομη έρευνα δύο ερωτήσεων!

Ακολουθήστε τον σύνδεσμο: https://tinyurl.com/nmedg-survey

Κική Δημουλά, απόσπασμα από το ποίημα «Λυόμενο»

(Ποιητική συλλογή Χαίρε Ποτέ. Εκδόσεις Στιγμή, 1998)

Ένα ελαφρύ ξεβαφτικό
περνιέται μόνη της η θάλασσα
πέφτουν εκείνα τα σκληρά
λέπια του βαθυγάλαζου

Των βουνών οι κορυφές έχουν πιαστεί
στα δίχτυα της αχλής.

Βρίσκεται ο ουρανός σε αμηχανία
Πώς να ξεκολλήσει από πάνω του
το αίσθημα της γης πως τον κρατάει.

Γύρισε και ο Σεπτέμβρης από τις διακοπές.
Τελευταίος. Με το τελευταίο δρομολόγιο
του κατάφορτου Αυγούστου: τσουμπλέκια
ποδήλατα ψησταριές ψυγεία ονόματα
ξεφούσκωτα κυμάτων αφρολέξ κελαρύσματα
ορεινών χωριών δεμένα σε πτυσσόμενα πλατάνια.
Και πολλά δέρματα. Τέλεια κατεργασμένα
στον ήλιο. Για εξαγωγή. Μερικοί ξέχασαν τελείως να γυρίσουν.
Οψόμεθα

Live Virtual Group Session: 6PM EDT August 4th 2025

21 Comments August 4, 2025 cnmcolumbia

Thank you to everyone who joined us for this session!

For this session we read a poem “What Sucks About the Afterlife” by Andrea Gibson, posted below.

Our prompt was: “Write about the mistake factory.”

Participants are warmly encouraged to share what you wrote below (“Leave a Reply”), to keep the conversation going here, bearing in mind that the blog of course is a public space where confidentiality is not assured.

Also, we would love to learn more about your experience of these sessions, so if you’re able, please take the time to fill out a follow-up survey of one to two quick questions!

Take the Survey!

**Please note that following our session on Monday, August 4th, we will be taking a summer break. Stay tuned for updates on our return in September! **

“What Sucks About the Afterlife” by Andrea Gibson

On Earth, everyone loved butterflies,
but I trusted the caterpillars more.
I trusted the ones who knew

they were not done growing.
On Earth, I was a work in progress,
was comforted in knowing

that I had a million mistakes still in me
to learn from. I changed my mind
more often than I changed my socks,

and whenever I was criticized
for mismatched thoughts, I’d say,
who wants to be today

who they were yesterday?
Becoming was how I prayed.
But here—I am past the finish line:

I have a heart of gold,
and I never have to dig for it.
I couldn’t do anything wrong if I tried,
and trust me, I try, but

I get hot-headed, and my rage
toasts the marshmallow on an angel’s
celestial s’mores. I lose my temper and find it
in the halo lost-and found box.

Lies won’t let me tell them.
they handed me a sticker
that said My Name Is and I wrote
Everyone by accident. I can’t remember

what selfishness is. Yesterday I said
something angry about an ex, and a quarter
of my tastebuds jumped off my tongue.
I’ve known nothing

of bitterness since.
Right before I died, I thought,
In the afterlife, I’ll apply for a job
at a mistake factory. They’ll be awed

by my resume. If anything, I’m overqualified.
But there’s no place where they make
mistakes here. Everyone is flawless.
Everyone’s blunders are photoshopped

right off their lives before
they even happen. Is this heaven
or hell? I can’t tell. I looked
that famous carpenter up

in the phone book, but his number
wasn’t listed, and I need to ask him
where to find the wood to build
some missteps. I’m not about to spend

eternity burning in the lie that holy
and perfect are the same thing.
Do you understand?

A promised land
is not a promised land
if I can’t keep learning

Credit:Andrea Gibson

Live Virtual Group Session: 12PM EDT August 1st 2025

31 Comments August 1, 2025 cnmcolumbia

Thank you to everyone who joined us for this session!

For this session we took a close look at the piece “Le Repos” by Marc Chagall, posted below.

Our prompt was: “Write about something carried that is visible or invisible.”

Also, we would love to learn more about your experience of these sessions, so if you’re able, please take the time to fill out a follow-up survey of one to two quick questions!

Take the Survey!

Please join us for our next session Monday August 4th at 6pm EDT, with more times listed on our Live Virtual Group Sessions.

Le Repos by Marc Chagall

Credit: Marc Chagall

Live Virtual Group Session: 6PM EDT July 21st 2025

26 Comments July 21, 2025 cnmcolumbia

Thank you to everyone who joined us for this session!

For this session we read a poem “GOD” by Campbell McGrath, posted below.

Our prompt was: “The body prefers...”

Also, we would love to learn more about your experience of these sessions, so if you’re able, please take the time to fill out a follow-up survey of one to two quick questions!

Take the Survey!

Please join us for our next session Friday August 1st at 12pm EDT, with more times listed on our Live Virtual Group Sessions.

GOD by Campbell McGrath

GOD
It makes sense notionally, a painless hypothesis
for our predicament, crayoned face to bridge
the gulf between grace and lightning storm.
But why should God be imagined as human—heavens,
dogs are nobler creatures, to say nothing of whales
or oak trees—and why as a man? Why should God
be gendered any more than potassium and gravity?
If a coconut falls on your head, you don't question its
sexuality. You curse, flail, you might even die,
poor donkey of the body tapping out, farewell.
Death doesn't scare the body because all the body wants
is to lie on the couch with a golf tournament on TV
but the mind is drip, drip, drip, drip, relentless.
It wants God to be more than a notion, it wants God
to be real so it can escape the hairy carcass
and rise—eternity seems always to be an ascension—
the mind wants to climb that ladder while the body 
prefers to bask in a confetti of chatter,
the mind wants to study the stars from the roof
and imagine an afterlife it understands 
deep down, in its python coils, to be nothing 
but a metaphor, a hunger for reassurance, a telescope
resolving the night into a zodiac of consolation.

Credit: Campbell McGrath
The New Yorker. June 30, 2025

Live Virtual Group Session: 12PM EDT July 18th 2025

8 Comments July 18, 2025 cnmcolumbia

Thank you to everyone who joined us for this session!

For this session we read a poem “Try to Praise the Mutilated World” by Adam Zagajewski, posted below.

Our prompt was: “Write about a world you imagine.”

Also, we would love to learn more about your experience of these sessions, so if you’re able, please take the time to fill out a follow-up survey of one to two quick questions!

Take the Survey!

Please join us for our next session Monday July 21st at 12pm EDT, with more times listed on our Live Virtual Group Sessions.

 Try to Praise the Mutilated World by Adam Zagajewski

Try to praise the mutilated world.
Remember June's long days,
and wild strawberries, drops of rosé wine.
The nettles that methodically overgrow
the abandoned homesteads of exiles.
You must praise the mutilated world.
You watched the stylish yachts and ships;
one of them had a long trip ahead of it,
while salty oblivion awaited others.
You've seen the refugees going nowhere,
you've heard the executioners sing joyfully.
You should praise the mutilated world.
Remember the moments when we were together
in a white room and the curtain fluttered.
Return in thought to the concert where music flared.
You gathered acorns in the park in autumn
and leaves eddied over the earth's scars.
Praise the mutilated world
and the gray feather a thrush lost,
and the gentle light that strays and vanishes
and returns.

Copyright Credit: Adam Zagajewski, "Try to Praise the Mutilated World" from Without End: New and Selected Poems. Copyright © 2002 by Adam Zagajewski. Used by permission of Farrar, Straus & Giroux, LLC,  http://us.macmillan.com/fsg. All rights reserved.

Ζωντανή συνεδρία αφηγηματικής ιατρικής: Τρίτη 15 Ιουλίου, 20:00 EEST

Leave a comment July 15, 2025 columbianm

Σε αυτή τη συνεδρία, συμμετέχοντες και συμμετέχουσες από την Ελλάδα και το εξωτερικό διάβασαν και συζήτησαν ένα απόσπασμα από το θεατρικό έργο Θα σε πάρει ο δρόμος του Σάκη Σερέφα (Άπαντα τα Θεατρικά – Τόμος Α, εκδ. Αιγόκερως / Δραματουργία, 2018. Πρεμιέρα: Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, θέατρο Αμαλία, Θεσσαλονίκη 2010). Πρόκειται για θεατρικό μονόλογο που περιστρέφεται γύρω από την πράξη της παρατήρησης και της φαντασιακής επινόησης ζωών άλλων ανθρώπων μέσα από τα παράθυρα ενός τρένου, έως τη στιγμή που η αφηγήτρια βλέπει ξαφνικά τον ίδιο της τον εαυτό απ’έξω.

Η παρουσία μιας συμμετέχουσας μέσα σε τρένο την ώρα της ανάγνωσης φώτισε το κείμενο με μια σπάνια κυριολεξία, σε μια στιγμή απρόσμενης σύγκλισης πραγματικότητας και αναπαράστασης. Η ίδια μίλησε για την ησυχία του ταξιδιού, για την παράδοξη αίσθηση στασιμότητας που προκαλεί η κίνηση του τρένου, αλλά και για μια ταύτιση με την αφηγήτρια, ιδιαίτερα ως προς την ανάγκη να προσδώσει νόημα στον φαινομενικά «χαμένο χρόνο».

Η αφήγηση αρχικά προκάλεσε μια αίσθηση ηρεμίας, με μια σταδιακή μετάβαση σε σκοτεινότερους τόνους, όπου η ψευδαίσθηση ελέγχου χάνεται. Σχολιάστηκε ο ρυθμός της γλώσσας, ο οποίος ακολουθεί την κίνηση του τρένου: στο πρώτο μισό κυριαρχούν οι χρόνοι διαρκείας, δημιουργώντας μια αίσθηση νωχέλειας και επανάληψης, ενώ στο δεύτερο, με τη σταδιακή αποκάλυψη του απρόοπτου γεγονότος, εμφανίζονται στιγμιαίοι χρόνοι και ρήγματα στην αφήγηση. Η γραφή γίνεται ελλειπτική, με έκδηλα στοιχεία παραλόγου. Το υποκείμενο «εκτροχιάζεται», όπως ανέφερε μέλος της ομάδας, και μετατοπίζεται από τη φαντασίωση της ζωής του άλλου στην αναμέτρηση με τον ίδιο του τον εαυτό.

Σχολιάστηκε επίσης η πολυεπίπεδη χρονικότητα του κειμένου: παρόν, παρελθόν και μέλλον εμπλέκονται σε μια παλινδρομική κίνηση που θυμίζει τη διαδρομή του ίδιου του τρένου. Το ταξίδι γίνεται μεταφορά για τη συμπύκνωση της εμπειρίας και την ανάδυση του ανοίκειου. Με όλη του τη συμβολική βαρύτητα, η πορεία του τρένου λειτουργεί ως μεταιχμιακό πέρασμα, προκαλώντας ρωγμές τόσο στη συνοχή της αφήγησης όσο και τη συγκρότηση του εαυτού.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η φράση «τους έδινα ζωή εγώ», η οποία διαβάστηκε ως πυρήνας της αφήγησης, αλλά και ως δυνατότητα αυτοαναγνώρισης. Ίσως, μια συμμετέχουσα παρατήρησε, το ίδιο το κείμενο υπαινίσσεται ότι το υποκείμενο αποκτά ζωή μέσα από τη δική του ματιά, μέσα από την αναγνώριση της ευθύνης και της δύναμης του να αφηγείται.

Η συζήτηση κινήθηκε και προς πιο ψυχαναλυτικές κατευθύνσεις. Η παραδοχή ότι η αφηγήτρια «δεν λέει κάποια πράγματα στον εαυτό της» άνοιξε ερωτήματα για το είδος του διχασμού που εκφράζεται στο κείμενο. Πρόκειται για εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό, για εξομολόγηση στο πλαίσιο ψυχοθεραπείας ή για κάτι πιο σκοτεινό; Η τελική εικόνα, του εαυτού ως παρατηρητή του εαυτού μέσα από το παράθυρο, διαβάστηκε ως μια συγκλονιστική στιγμή εσωτερικής ρήξης αλλά και πιθανής ενσυνείδησης.

Παράλληλα, εκφράστηκαν διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς τη φύση της ιστορίας. Για ορισμένους, η αφήγηση άγγιξε τα όρια μιας εσωτερικής διάσπασης, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας σοβαρής ψυχικής διαταραχής. Η πιθανότητα να πρόκειται για τη μαρτυρία ενός ανθρώπου που παλεύει με τα όρια της πραγματικότητας προκάλεσε σε ορισμένους/ες έντονο προβληματισμό. Άλλο μέλος της ομάδας σχολίασε ότι δεν πρόκειται για ψυχική διαταραχή, αλλά για μια ζωή που κυλούσε «πάνω στις ράγες», δίχως ποτέ να δοθεί στον εαυτό η ευκαιρία να αντικρίσει τον εαυτό του. Μια συμμορφωμένη ύπαρξη που, μέσα από ένα ξαφνικό καθρέφτισμα, έρχεται αντιμέτωπη με το κενό του φαντασιακού και το τραυματικό πραγματικό—εκείνο που αντιστέκεται στη γλώσσα και τη νοηματοδότηση. Σε αυτή τη ρωγμή, κάποια από τα μέλη της ομάδας κατέληξαν, το υποκείμενο αρχίζει να συγκροτεί τη φωνή του.

Κατά τη συζήτηση, τονίστηκε επίσης πως το γεγονός ότι η αφήγηση σταματά απότομα αποτελεί χαρακτηριστικό της μυθοπλασίας: συχνά αποφεύγοντας τη λύση ή την κάθαρση, η μυθοπλασία αφήνει χώρο στην ασάφεια και συνομιλεί με τη ρήξη που γεννά ή αποκαλύπτει το τραύμα.

Στη συνέχεια, η ομάδα ανταποκρίθηκε στην προτροπή: «Γράψτε για τη φορά που φανταστήκατε τη ζωή κάποιου άλλου». Τα γραπτά των συμμετεχόντων κινήθηκαν ανάμεσα στη φαντασία, την παιδική ηλικία, τη μοναξιά και σε εναλλακτικές εκδοχές της πραγματικότητας. Μια συμμετέχουσα θυμήθηκε τις στιγμές που, ως παιδί, παρατηρούσε περαστικούς και επινοούσε τρόπους να τους «μαγειρέψει». Μια άλλη αφήγηση μίλησε για ένα μοναχικό ταξίδι, όπου η φαντασία ανέλαβε ρόλο συντροφιάς. Ένα άλλο κείμενο ανακάλεσε μια παιδική εμπειρία όταν ένα νεκροταφείο έγινε τόπος εξερεύνησης. Διατυπώθηκε, τέλος, η σκέψη ότι η φαντασία είναι μια δυνατότητα που συχνά ατονεί στην ενήλικη ζωή, μέχρι κάτι—λ.χ. ένα παιδικό σκίτσο που η συμμετέχουσα μοιράστηκε με την ομάδα—να την ενεργοποιήσει ξανά.

Με τα κείμενα που δημιουργήθηκαν, η ομάδα κατάφερε να αποκαταστήσει την παιγνιώδη διάσταση της φαντασίας και να μεταπλάσει το ανοίκειο του πρώτου μέρους της συζήτησης σε κάτι φωτεινό, γνώριμο και διασκεδαστικό. Η εμπειρία της γραφής και της ανταλλαγής σκέψεων λειτούργησε ως μια συλλογική πράξη αναπλαισίωσης, με τη ματιά καθενός και καθεμιάς να συμβάλλει στη συγκρότηση μιας κοινής αφήγησης που είχε στο επίκεντρό της τη μεταμορφωτική δύναμη της συνδημιουργίας. Εκεί ακριβώς έγκειται η ουσία της Αφηγηματικής Ιατρικής.

Θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα για την εμπειρία σας με αυτές τις συνεδρίες. Αν το επιθυμείτε, παρακαλούμε αφιερώστε λίγο χρόνο σε μια σύντομη έρευνα δύο ερωτήσεων!

Ακολουθήστε τον σύνδεσμο: https://tinyurl.com/nmedg-survey

Θα σε Πάρει ο Δρόμος (Σάκης Σερέφας)

Τις φορές που μιλάω μοναχή μου, κάποια πράγματα δεν μου τα λέω.

Αλλά με εσένα εδώ είναι διαφορετικά.

Είναι σαν να μιλάει άλλος για μένα, κι όχι εγώ.

Θα σου πω αμέσως το μυστικό μου.

Μου άρεζαν πολύ τα τρένα.

Ουφ, το είπα! Έπαιρνα το αμάξι μου τα βράδια, και πήγαινα σε μια διασταύρωση και χάζευα τα τρένα που περνούσαν.

Με τις ώρες τα χάζευα, μέχρι το ξημέρωμα.

Επειδή ήταν διασταύρωση, κόβανε ταχύτητα, με τριάντα πηγαίνανε. Οπότε εγώ προλάβαινα.

Μια χαρά προλάβαινα.

Να κοιτάζω τους επιβάτες πίσω απ’ τα τζάμια.

Άλλος διάβαζε, άλλος κοιμόταν, άλλος έπινε στο μπαρ, κόσμος και ντουνιάς.

Τους κοίταζα και έφτιαχνα ιστορίες με το νου μου.

Πού πάει αυτός, ποιος τον περιμένει, τι αφήνει πίσω του, τι έχουν μέσα οι τσέπες του, αν έχει μαζέψει χνούδια ο αφαλός του, χίλια πράγματα σκεφτόμουνα.

Ένιωθα, πώς να σου πω τώρα, ότι τους έδινα ζωή εγώ.

Σαν να ήταν άψυχα κουκλάκια, κι εγώ τους έδινα ζωή μόνο και μόνο επειδή τους σκεφτόμουνα.

Σαν να ήταν μαριονέτες εκείνοι κι εγώ σαν να ήτανε κλωστή το μυαλό μου τους κρατούσα και τους έκανα ό,τι ήθελα.

Ένιωθα δυνατή έτσι, με καταλαβαίνεις τι σου λέω τώρα;

Έπρεπε να έρθει εκείνη η νύχτα για να καταλάβω πόσο λάθος ήμουνα.

Για να καταλάβω ότι όταν κάποιος σε κρατάει από μια κλωστή δεν είναι εκείνος ο δυνατός, αλλά η κλωστή.

[…]

Χρειάστηκε κάποτε να κατέβω στην Αθήνα για δουλειές. Είπα, τι να οδηγώ νυχτιάτικα, δεν παίρνω το τρένο;

Το πήρα.

Ωραία ήταν μέσα στο κουπέ, με άλλους πέντε ήμουνα, λέω μέσα μου μού φτάνουνε μέχρι την Αθήνα, είχα να αποφασίσω για τις πέντε ζωές τους μέσα στο μυαλό μου, από μια ζωή για κάθε ώρα, μια χαρά μού φτάνανε.

Διάλεξα πρώτα έναν κύριο που καθότανε απέναντί μου. Πενηντάρης περίπου.

Έκλεισα τα μάτια μου κι άρχισα να τον μελετώ.

Είχα φτάσει στο σημείο που έπρεπε να αποφασίσω αν στις τρεις επόμενες μέρες θα μάθει ότι πάσχει από καρκίνο ή από καρδιά, όταν άνοιξα λίγο τα μάτια μου να κάνω ένα διάλειμμα.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο.

Πήχτρα σκοτάδι.

Εκείνη τη στιγμή το τρένο έκοψε ταχύτητα.

Κι έτσι όπως πήγαινε αργά, την είδα.

Είδα τη διασταύρωση που πήγαινα και στηνόμουνα με το αμάξι.

Αλλά…

Δεν είδα μόνο αυτήν…

Θέλω να με πιστέψεις, τουλάχιστον εσύ να με πιστέψεις…

Είδα και…

Είδα και το αυτοκίνητό μου σταματημένο πλάι στις γραμμές κι εμένα μέσα να κάθεται και να με κοιτάει…

Live Virtual Group Session: 12PM EDT July 11th 2025

7 Comments July 11, 2025 cnmcolumbia

Thank you to everyone who joined us for this session!

For this session we read a poem “An Optimism” by Cameron Awkward-Rich, posted below.

Our prompt was: “Write about a time a door opened.”

Also, we would love to learn more about your experience of these sessions, so if you’re able, please take the time to fill out a follow-up survey of one to two quick questions!

Take the Survey!

Please join us for our next session Friday July 18th at 12pm EDT, with more times listed on our Live Virtual Group Sessions.

An Optimism by Cameron Awkward-Rich

It is morning. Remember that.
It is morning and the house is quiet,
so quiet that I can, for the moment, set myself
to wandering. I can sit patient at the door.
I can beg and bang to be let in. I am
turning this way and that. I am circling
the hole in the world of my imagination.
Let me in. I am saying the words, predictable
as any key—when I was a child,
when my mother, when the swarm of bees,
when I spent my days in mud among
the worms, rushing down the hill, our flooding
yard, when Hannah’s brother, her mother,
when I was too unclean, too wild a thing,
when I was barred from, when I sat alone
in the snow behind her house, pristine,
when, briefly, J and I were, when we
flew darkly down the green suburban
street, when he loved me, or something
in me and I loved the wind between us,
our bloody knees, when I think back, I am
nearly always otherwise alone, though
I never was alone, child of the salamanders,
child of the morning snow, the shamefaced
leaves. All my life, certainly for as long
as I’ve known I had a life, I was
like the sparrow right now outside
my window, flying headfirst, incessantly,
into what must seem, to her, like sky.
All around me people moved and laughed
and seemed, from where I fell,
to understand some silent thing,
some secret word that made itself
no home in me. Aggrieved, the world
of other people. I let it go.

Source: Poetry (June 2025)

Encuentros virtuales en vivo: Sábado 5 de julio, 13:00 EDT

Leave a comment July 5, 2025 cnmcolumbia

Nos reunimos 4 personas desde Nueva York, Argentina, República Dominicana y España. Trabajamos con la pintura Escalier 54 Rue de Seine (1990), de Sam Szafran.

Los elementos estructurales—vigas de madera, barandillas y detalles arquitectónicos—se representan con una atención precisa a sus texturas erosionadas y relaciones geométricas. A través de una abertura en el hueco de la escalera, vislumbramos una vista del patio de un edificio vecino con ventanas tradicionales francesas y techos de tejas verdes, proporcionando un momento de luz exterior que contrasta con la sensación cerrada del interior. La imagen recuerda a otros autores que también han usado la imagen de la escalera como espacio imposible. Impresiona que las escaleras no llegan a ningún destino. Pero llama más la atención que la imagen se centra en una ventana desde la que se ven otras ventanas. Y esto hace pensar en la existencia de múltiples perspectivas, de personas que ven la vida desde diferentes puntos. Llama la atención la homogeneidad de los colores: solo beige, verde y gris.

La ventana es una metáfora de que solo vemos una parte del mundo, del universo, de la vida, lo que la ventana nos permite. La obra de Szafran explora a menudo temas de contención e infinidad dentro de los espacios domésticos. Esta escalera se convierte en una metáfora de la memoria y el paso del tiempo: El descenso repetitivo y en espiral sugiere tanto la naturaleza cíclica de la vida cotidiana como las profundidades del recuerdo. El artista pasó décadas documentando esta misma escalera, creando un cuerpo de trabajo que funciona como registro arquitectónico y paisaje psicológico. Se comentó la contraposición entre lo interior y lo exterior.

La escalera no nos deja ver en que piso estamos ni adonde vamos. Nos deja a medio camino. La escalera es un proceso incompleto, nos faltan tramos.

Alguien asoció las escaleras con el esfuerzo, la luz que entra por la ventana ilumina por una esquina, como la vida, que solo se ilumina una parte de la escalera.

La imagen despierta diferentes ideas y emociones: confusión, estar atrapado, no poder escapar. La escalera es un elemento arquitectónico dotado de múltiples significados metafóricos.

Escribimos bajo la propuesta: “Escribe sobre las escaleras de tu vida”.

Escribimos ensayos sobre la escalera y sus metáforas. La escalera como metáfora de la vida. Salieron los peldaños de la vida. Escribimos en la sombra de la pintura. Las escaleras de nuestras infancias. Sobre la dificultad de subir algunas escaleras. Y sobre nuestro papel construyendo peldaños para otras personas.

Fue una sesión enriquecedora con mucho para considerar

Aquí, ahora alentamos a los participantes que, si así lo desean, compartan lo que escribieron a continuación. Deja tu respuesta aquí, si deseas continuar la conversación sobre la pintura Escalier 54 Rue de Seine (1990), de Sam Szafran. Pero antes, les recomendamos tener en cuenta que el blog es un espacio público donde, por supuesto, no se garantiza la confidencialidad.

Por favor, únase a nosotros en nuestra próxima sesión en español: El sábado 2 de agosto a las 13 hrs. o a la 1 pm EST. También, ofrecemos sesiones en inglés. Ve a nuestra página de sesiones grupales virtuales en vivo.

¡Esperamos verte pronto!

Sam Szafran por Escalier 54 Rue de Seine 1990

Credit: Sam Szafran

Live Virtual Group Session: 6PM EDT June 30th 2025

25 Comments June 30, 2025 cnmcolumbia

Thank you to everyone who joined us for this session!

For this session we took a close look at the painting “Woman in Blue” by Chaim Soutine, posted below.

Our prompt was: “Write about something untold.”

Also, we would love to learn more about your experience of these sessions, so if you’re able, please take the time to fill out a follow-up survey of one to two quick questions!

Take the Survey!

Please join us for our next session Friday July 11th at 12pm EDT, with more times listed on our Live Virtual Group Sessions.

Woman in Blue by Chaim Soutine

Credit: Chaim Soutine. barnesfoundation.org

Live Virtual Group Session: 12PM EDT June 27th 2025

15 Comments June 27, 2025 cnmcolumbia

For this session we read a poem“Redeem” by Rosalie Moffett, posted below.

Our prompt was: “Write about a redemption center.”

Also, we would love to learn more about your experience of these sessions, so if you’re able, please take the time to fill out a follow-up survey of one to two quick questions!

Take the Survey!

Please join us for our next session Monday July 30th at 6pm EDT, with more times listed on our Live Virtual Group Sessions.

Redeem by Rosalie Moffett
The sun was losing
a long gold tooth

on the linoleum
of the labor and delivery ward.

I lifted my plastic bracelet to the green eye
of the barcode gun and it sang

the first note
of money’s national anthem.

Redeem, a word with its feet
in the cement block

of bribe, of buy. Each Tylenol,
a tiny egg in the nest

of the nurse’s cupped hand,
rematerialized weeks later

on the itemized bill. Nearby, a sign
on the fine diamond storefront:

GOING OUT OF     SIN     !

Redemption, a mercy

of wind, of one idea
asleep in another.

I had been the nation
you lived in. Like a shore

in lapping water,
you made your borders

expand a little
with each breath.

Source: Poetry (April 2024)

Connections in Narrative Medicine

Live Sessions

Ζωντανή συνεδρία αφηγηματικής ιατρικής: Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου στις 7:30 μ.μ. EEST

Live Virtual Group Session: 6PM EDT August 4th 2025

Live Virtual Group Session: 12PM EDT August 1st 2025

Live Virtual Group Session: 6PM EDT July 21st 2025

Live Virtual Group Session: 12PM EDT July 18th 2025

Ζωντανή συνεδρία αφηγηματικής ιατρικής: Τρίτη 15 Ιουλίου, 20:00 EEST

Live Virtual Group Session: 12PM EDT July 11th 2025

Encuentros virtuales en vivo: Sábado 5 de julio, 13:00 EDT

Live Virtual Group Session: 6PM EDT June 30th 2025

Live Virtual Group Session: 12PM EDT June 27th 2025