Σας ευχαριστούμε που συμμετείχατε σε αυτήν τη συνεδρία.

κείμενο: Κώστας Κατσουλάρης, “Σχεδία” (συλλογή διηγημάτων Αφαίας και Τελαμώνος, 2021).

θέμα: Γράψτε για τη φορά που ο καιρός άλλαξε 

Σύντομα θα μοιραστούμε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτήν τη συνεδρία, γι ‘αυτό επιστρέψτε ξανά.

Σας προσκαλούμε να μοιραστείτε τα γραπτά σας μαζί μας παρακάτω.

Καλούμε όλες και όλους που συμμετείχατε να μοιραστείτε όσα γράψατε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας μας παρακάτω (“Leave a reply”) και να κρατήσουμε αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτησή μας ζωντανή, υπενθυμίζοντάς σας, βεβαίως, ότι αυτή είναι μια δημόσια πλατφόρμα και η πρόσβαση ανοιχτή στο κοινό.

Θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα  για την εμπειρία σας με αυτές τις συνεδρίες. Αν το επιθυμείτε, παρακαλούμε αφιερώστε λίγο χρόνο σε μια σύντομη έρευνα δύο ερωτήσεων!

Ακολουθήστε τον σύνδεσμο: https://tinyurl.com/nmedg-survey

Κώστας Κατσουλάρης, «Σχεδία» (Αφαίας και Τελαμώνος. Μεταίχμιο, 2021)

Την εικοστή πρώτη μέρα ανοίξαμε τον φεγγίτη και ένας λαμπρός ήλιος τρύπησε το σκοτάδι και τα βλέφαρά μας. Πεταχτήκαμε όρθιοι αλαλάζοντας και κουτρουβαλήσαμε στον ημιώροφο, σχεδόν παρασύροντας τον Στέργιο, που είχε και αυτός σηκωθεί και πάσχιζε να μας ακολουθήσει σέρνοντας το πρησμένο πόδι του στις σκάλες σαν κούτσουρο. Στριμωχτήκαμε στη στενή βεράντα, με τα μισόκλειστα μάτια μας να πονούν, μαθημένα για τόσες εβδομάδες στο λιγοστό φως των κεριών. Η ατμόσφαιρα ήταν κρυστάλλινη, ο αέρας ασάλευτος, μια διαφορετική πόλη αποκαλύφθηκε μπροστά μας. Νερό σκέπασε τα πάντα, σε ύψος τεσσάρων με πέντε μέτρων, όσο έφτανε το μάτι× το χρώμα του, που τις προηγούμενες μέρες ήταν σκούρο καφέ, βορβορώδες και θυμωμένο, τώρα ήταν έντονα πράσινο, λες και ο κατακλυσμός είχε παρασύρει από τα γύρω βουνά όλη τη χλωροφύλλη. Προς τη μεριά της Ακρόπολης, σε μια από τις λιγοστές νεόδμητες πολυκατοικίες στη συνοικία, ένα κόκκινο βαν είχε σφηνώσει στον ημιώροφο, η αριστερή πίσω ρόδα του μετεωριζόταν στον αέρα. Ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μας, ένα κοκαλιάρικο λευκό σκυλί ισορροπούσε ατάραχο σε μια μουλιασμένη πόρτα, πλέοντας καταμεσής του δρόμου, με βλέμμα πράο, προσηλωμένο στον ορίζοντα. Είχαμε σωθεί.