Στην πρώτη αυτή συνεδρία του φθινοπώρου, συμμετέχουσες και συμμετέχοντες από Καναδά, Ηνωμένες Πολιτείες, Κύπρο και διάφορες περιοχές της Ελλάδας συζήτησαν το ποίημα «Η αλεπού» της Κατερίνας Ηλιοπούλου. Αρχικά σχολιάστηκε η δομή του ποιήματος – με το πρώτο του μέρος πιο κατανοητό και το δεύτερο πιο αινιγματικό, και στη συνέχεια ο συμβολισμός της αλεπούς ως «ένα ζώο γεμάτο αντιθέσεις», «και σοφό και άγριο», «όμορφο», «ασυνήθιστο», «άφταστο», «χωρίς εξαρτήσεις». Μια συμμετέχουσα είδε στην ρευστότητα της κίνησης της αλεπούς και στον τρόπο που «οι πατούσες της βηματίζουν στο βλέμμα σου» να αντικατοπτρίζεται το πεπερασμένο του ανθρώπινου νου, που, όπως και στην περίπτωση της σπηλιάς του Πλάτωνα, δεν είναι πάντα σε θέση να «δει» την αλήθεια παρά μόνο ατελώς και αποσπασματικά. Διέκριναν όμως και την πρόθεση του ποιήματος να στρέψει την προσοχή μας σε αυτήν ακριβώς την παραδοχή της ατελούς φύσης μας, την ανάγκη διερεύνησης των ορίων μας και το «άνοιγμά μας στο μη εξηγήσιμο.» Κάποια μέλη της ομάδας μίλησαν για τον ευδιάκριτο ερωτισμό του ποιήματος ως εκπορευόμενο από τη ζωώδη και συνάμα παιγνιώδη φύση της αλεπούς.  Η λέξη «περισσεύει» με την οποία κλείνει το ποίημα ομόφωνα εντυπωσίασε την ομάδα με την υπαινικτικότητά της και τις ποικίλες ερμηνευτικές δυνατότητές της.

Το θέμα πάνω στο οποίο τα μέλη κλήθηκαν να αποτυπώσουν γραπτώς τις σκέψεις τους ήταν «γράψτε για τη φορά που είδατε φευγαλέα…». Μίλησαν για την αναζήτηση στο πλήθος ενός αγαπημένου προσώπου — «της πρώτης μου αγάπης» — και την απορία αν «ήταν τελικά αυτός που είδα» χρόνια μετά τον χωρισμό× για φευγαλέες, συνειρμικές σκέψεις και την «ώρα μηδέν» της ανάδυσης στη συνείδηση, ως αυτοαναφορικό σχόλιο στην ίδια τη διαδικασία γραφής που εφαρμόζεται στις συνεδρίες μας× για τη γλώσσα του σώματος, απρόβλεπτη και αδιαμφισβήτητη,  που έρχεται να διαψεύσει τα «καθωσπρέπει λόγια»× και για μια γούνα αλεπούς, ένα «απομεινάρι ζώου», που, φευγαλέα και αιφνιδιαστικά,  ανακτά για λίγο την άγρια ζωντάνια του.

Σας προσκαλούμε να μοιραστείτε τα γραπτά σας μαζί μας παρακάτω.

Καλούμε όλες και όλους που συμμετείχατε να μοιραστείτε όσα γράψατε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας μας παρακάτω (“Leave a reply”) και να κρατήσουμε αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτησή μας ζωντανή, υπενθυμίζοντάς σας, βεβαίως, ότι αυτή είναι μια δημόσια πλατφόρμα και η πρόσβαση ανοιχτή στο κοινό.

Θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα  για την εμπειρία σας με αυτές τις συνεδρίες. Αν το επιθυμείτε, παρακαλούμε αφιερώστε λίγο χρόνο σε μια σύντομη έρευνα δύο ερωτήσεων!

Ακολουθήστε τον σύνδεσμο: https://tinyurl.com/nmedg-survey

Κατερίνα Ηλιοπούλου, «Η αλεπού»
(Μέτρα Λιτότητας: Ανθολογία Ποίησης.
Επιμ. Κάρεν Βαν Ντάυκ. ‘Αγρα, 2017)

Μέσα στη δέσμη του φωτός
   εμφανίστηκε
Διέσχισε το δρόμο
Μια μικρή καφέ αλεπού. 
Και ξανά το επόμενο βράδυ
Πίσω από ένα θάμνο φευγαλέα
Και μια άλλη φορά η ουρά της μόνο
Σκούπισε το σκοτάδι
Και από τότε πάλι
Τις πατούσες της να βηματίζουν στο
   βλέμμα σου
Το ζεστό γούνινο σώμα της
Ανάμεσά μας να σκιρτά
Πάντα σε πέρασμα ποτέ σε στάση.
«Μα ποια είσαι;» τη ρωτήσαμε
«Είμαι» είπε, «αυτό που περισσεύει».