Σας ευχαριστούμε που συμμετείχατε σε αυτήν τη συνεδρία.

κείμενο: Η αυλή των θαυμάτων (Ιάκωβος Καμπανέλλης)

θέμα: Γράψτε για τη φορά που δεν κατανοήσατε/δεν γίνατε κατανοητοί από κάποιον.

Σύντομα θα μοιραστούμε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτήν τη συνεδρία, γι ‘αυτό επιστρέψτε ξανά.

Σας προσκαλούμε να μοιραστείτε τα γραπτά σας μαζί μας παρακάτω.

Καλούμε όλες και όλους που συμμετείχατε να μοιραστείτε όσα γράψατε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας μας παρακάτω (“Leave a reply”) και να κρατήσουμε αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτησή μας ζωντανή, υπενθυμίζοντάς σας, βεβαίως, ότι αυτή είναι μια δημόσια πλατφόρμα και η πρόσβαση ανοιχτή στο κοινό.

Θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα  για την εμπειρία σας με αυτές τις συνεδρίες. Αν το επιθυμείτε, παρακαλούμε αφιερώστε λίγο χρόνο σε μια σύντομη έρευνα δύο ερωτήσεων!

Ακολουθήστε τον σύνδεσμο: https://tinyurl.com/nmedg-survey

---

Απόσπασμα από το θεατρικό έργο Η Αυλή των θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1957)

Το έργο αρχίζει ένα σούρουπο στις αρχές του καλοκαιριού. Η ΜΑΡΙΑ κάθεται σ ένα πεζούλι δεξιά και κεντά ένα τραπεζομάντιλο. Η ΒΟΥΛΑ έχει στηρίξει στην ξύλινη σκάλα ένα καθρέφτη και κόβει μονάχη τα μαλλιά της. Στο παράθυρο του σπιτιού του ΙΟΡΔΑΝΗ ο γιος του ο ΓΙΑΝΝΗΣ διαβάζει ένα βιβλίο. Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ μ’ ένα μπόγο στρωσίδια στον ώμο έρχεται απ’ το βάθος κι ανεβαίνει στην ταράτσα…

ΒΟΥΛΑ: Γιάννη…

ΓΙΑΝΝΗΣ: Ε;

ΒΟΥΛΑ: Ο μπαμπάς σου ανεβαίνει στο αστεροσκοπείο…

ΜΑΡΙΑ: Ώρα του είναι, ο ήλιος έγειρε.

(Ο ΓΙΑΝΝΗΣ δε μιλά. Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ απλώνει στην ταράτσα τα στρωσίδια του. Η ΒΟΥΛΑ πλησιάζει τη ΜΑΡΙΑ).

ΒΟΥΛΑ: Δε μου λες, μήπως άφησα τίποτα τσουλούφια στο λαιμό;

ΜΑΡΙΑ: Γύρνα να δω…

ΒΟΥΛΑ: Πάρε και το ψαλίδι κι ό,τι είναι κόβε το. (Της δίνει το ψαλίδι και κοντοκαθίζει πλάτη προς στη ΜΑΡΙΑ).

ΜΑΡΙΑ: Γιατί τα ‘κοψες μόνη σου;

ΒΟΥΛΑ: Αν είχα λεφτά θα πήγαινα στο κομμωτήριο… αλλά πού λεφτά…;

ΜΑΡΙΑ: Μα σεις την περασμένη βδομάδα είχατε ένα μάτσο…

ΒΟΥΛΑ: Είχαμε βλέπεις, τώρα δεν έχουμε φράγκο.

ΜΑΡΙΑ: Είστε τρελοί κι οι δυο σας… Να το ξέρεις!

ΒΟΥΛΑ: Εγώ φταίω;… του άντρα μου τα χέρια είναι τρύπια και δεν του στέκει δεκάρα.

ΜΑΡΙΑ: Ναι, γιατί πας πίσω εσύ… Δεν είδα ποτέ άμα σε τραβολογά για γλέντια να του πεις όχι…

ΒΟΥΛΑ: Γιατί να του πω όχι… Νέοι είμαστε, να μη χαρούμε μια στάλα;

(Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ κατεβαίνει απ’ το ταρατσάκι και πηγαίνει στο βάθος).

ΜΑΡΙΑ: Πρέπει να βάζετε κάτι στην άκρη…

ΒΟΥΛΑ: Ό,τι θέλεις λες. Αν είχαμε κάτι ταχτικό, τότε ναι…         Μ’ αυτός μια βδομάδα δουλεύει και δυο κάθεται…!

ΜΑΡΙΑ: Κι είναι ανάγκη να τα τρώτε μαζεμένα και να πεινάτε ύστερα;

ΒΟΥΛΑ: Άμα κακοπερνάς δυο βδομάδες ύστερα θες να ξεσκάσεις, φυσικό είναι.

ΜΑΡΙΑ: Παρ’ το ψαλίδι, σου τα συμμάζεψα.

ΒΟΥΛΑ: Σ ευχαριστώ, κούκλα μου, θες να σου κόψω και τα δικά σου;

ΜΑΡΙΑ: Δεν μου χρειάζεται…

(Απ’ το δωμάτιό της βγαίνει η ΑΝΝΕΤΩ, εξήντα χρονώ. Ξεσκονίζει μ’ ένα σκουπάκι μια πάνινη βαλίτσα και τραγουδά)

ΑΝΝΕΤΩ: Ραμόνα, θυμήσου τώρα τα παλιά

                     Ραμόνα, θυμήσου πάλι τα παλιά

                     Ραμόνα… Ραμόνα θυμήσου πάλι τα παλιά

                     Ραμόνα, θυμήσου παλιά…

ΜΑΡΙΑ: Πήγε στην Τράπεζα χτες κι έστειλε όλα της τα λεφτά στην Αγγλία… Ξεπαραδιάστηκε πάλι η τρελόγρια…

ΒΟΥΛΑ: Και πως θα πάει στην Πάρο…; Με τι λεφτά…;

ΜΑΡΙΑ: Κάποιονε θα ‘βαλε στο χέρι… ή θα σήκωσε πάλι τις συντάξεις όλου του χρόνου…

ΒΟΥΛΑ: (Στην ΑΝΝΕΤΩ). Ώστε μας φεύγεις αύριο;

ΑΝΝΕΤΩ: Θα φύγω να μη σας ενοχλώ…

ΒΟΥΛΑ: Έλα τώρα μη σε παίρνει το παράπονο…

ΑΝΝΕΤΩ: Αφού μια έρημη γριά γυναίκα εγώ, με το ένα πόδι στο λάκκο, σας ενοχλώ όλους εδώ μέσα, φεύγω, για να βρείτε την ησυχία σας.

ΒΟΥΛΑ: Ε καημένη, κι εσύ πια… Όλοι εδώ μέσα ζούμε… θα τύχει και μια παρεξήγηση.

ΑΝΝΕΤΩ: Μια παρεξήγηση καλή και άγια. Μα σεις αιωνίως και τυμπανίως μου κοπανάτε ότι σας ανακατεύω τα σκώτια. Ναι ή όχι;

ΜΑΡΙΑ: Αν είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω εσύ πάλι το ‘δεσες κόμπο;

ΑΝΝΕΤΩ: Εμείς στην Αγγλία αυτά δεν τα ‘χουμε! Φεύγω κι εγώ, πάω να κάτσω στην Πάρο ένα χρονάκι να ξανασάνω και γω και σεις… Κι α δε με ξαναδείτε, συχωρέστε με, κι ο Θεός να σας συχωράει… (Ψευτοκλαίει).

ΒΟΥΛΑ: (Τρέχει κοντά της). Έλα, έλα τώρα, άσε τις κλάψες. Αφού το ξέρεις πόσο σε αγαπάμε!

ΑΝΝΕΤΩ: Σάματι εγώ δε σας αγαπώ…;

ΜΑΡΙΑ: Μπορούμε μείς να ζήσουμε χωρίς εσένα;

ΑΝΝΕΤΩ: Και μήπως μπορώ εγώ…;

ΜΑΡΙΑ: (πάει κι αυτή κοντά στην ΑΝΝΕΤΩ)… Έλα κάτσε δω να, παραπονιάρα… Δώσε μου να σου ξεσκονίσω εγώ τη βαλίτσα σου.

ΑΝΝΕΤΩ: Άσε, μη λερώνεις τα χεράκια σου. Την ξεσκόνισα, μάτια μου…

ΒΟΥΛΑ: Θα σου ετοιμάσουμε εμείς τα πράγματά σου… Εσύ κάτσε να ξεκουραστείς…

ΑΝΝΕΤΩ: (Ξεχνά τελείως την κλάψα)… Καλά, ας καπνίσω ένα τσιγαράκι. Όμως τα πράματά μου θα τα βολέψω μοναχή μου… Μ’ αρέσει να φτιάχνω ταξιδιάρικη βαλίτσα… τρελαίνομαι…

ΒΟΥΛΑ: Πάρε και το μαξιλαράκι να ‘σαι μαλακά…