Σας ευχαριστούμε που συμμετείχατε σε αυτήν τη συνεδρία.

Το κείμενό μας για σήμερα ήταν: «Χοιροκάμηλος» της Έρσης Σωτηροπούλου

Θέμα: Γράψτε για ένα χώρο φροντίδας

Σύντομα θα μοιραστούμε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτήν τη συνεδρία, γι ‘αυτό επιστρέψτε ξανά.

Σας προσκαλούμε να μοιραστείτε τα γραπτά σας μαζί μας παρακάτω.

Καλούμε όλες και όλους που συμμετείχατε να μοιραστείτε όσα γράψατε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας μας παρακάτω (“Leave a reply”) και να κρατήσουμε αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτησή μας ζωντανή, υπενθυμίζοντάς σας, βεβαίως, ότι αυτή είναι μια δημόσια πλατφόρμα και η πρόσβαση ανοιχτή στο κοινό.

Θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα  για την εμπειρία σας με αυτές τις συνεδρίες. Αν το επιθυμείτε, παρακαλούμε αφιερώστε λίγο χρόνο σε μια σύντομη έρευνα δύο ερωτήσεων!

Ακολουθήστε τον σύνδεσμο: https://tinyurl.com/nmedg-survey

Απόσπασμα από το διήγημα «Χοιροκάμηλος» της Έρσης Σωτηροπούλου (Χοιροκάμηλος. Αθήνα, Κέδρος, 1992)

Βασίλευε απόλυτη ησυχία στο γραφείο. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που έκαναν τις επισκέψεις αυτές τόσο ευχάριστες. Όλα ήταν τακτοποιημένα και καθαρά και ταυτόχρονα φρέσκα, αποπνέοντας μια αίσθηση δροσιάς που δεν ήταν εφήμερη. Αλλά ήταν κυρίως ένα μέρος ζεστό κι αυτό άρεσε στη Φρέντυ. Ο εξωτερικός κόσμος σταματούσε πίσω από το χαμηλό κίτρινο παράθυρο με τα κλειστά παντζούρια και ο ασθενής βουλιάζοντας σε μια φθαρμένη, βελούδινη πολυθρονίτσα απέναντι στο γιατρό, μπορούσε, σκύβοντας λίγο το κεφάλι και καμπουριάζοντας αριστερά, να δει όλο το σκηνικό του ιατρείου να συμπυκνώνεται στην αντανάκλαση του τζαμιού όπως σε μια μαγική σφαίρα. Έτσι είχε σκύψει κι η Φρέντυ εκείνο το πρώτο απόγευμα που πάτησε το πόδι της εδώ και είχε δει το σώμα της να μικραίνει και το πρόσωπό της να μεγεθύνεται καταπίνοντας όλο το σκηνικό. Έκθαμβη είχε κοιτάξει μέσα στις κόρες των ματιών της όπου ο μικρόκοσμος του τζαμιού έπαιρνε ζωή και αστραπιαία χανόταν.

       Την είχε φέρει με το ζόρι η μητέρα της και στην εξώπορτα είχαν καυγαδίσει. «Γιατί θέλεις να με ψαχουλέψει άλλος ένας γιατρός;» ρωτούσε τρέμοντας η Φρέντυ. Χωρίς απάντηση η μητέρα της είχε πατήσει το κουδούνι και είχαν περάσει στο φωτισμένο προθάλαμο χωρίς να κοιτάζονται.

Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε. Τώρα ήταν πιο χλωμή, τα χέρια της έτρεμαν περισσότερο. Και ο γιατρός άλλωστε είχε παχύνει τουλάχιστον οκτώ κιλά. Παρ’ όλο που εκείνη την πρώτη φορά ήταν καλοκαίρι και η ημέρα κρατούσε ως τις εννιά ή εννιάμισι, η Φρέντυ μπαίνοντας στο γραφείο είχε την εντύπωση ότι είχε κιόλας νυχτώσει κι αυτό ασυναίσθητα την έκανε να χαλαρώσει. Είχε αρχίσει να συμπαθεί το ιατρείο και το γιατρό και στο εξής, σ’ όλα τα ραντεβού που ακολούθησαν, κάθε φορά που εκείνος έκλεινε την πόρτα πίσω της και πήγαινε να σταθεί όρθιος απέναντί της περιμένοντάς την να καθίσει, μεσολαβούσε ένα κενό χρόνου, λίγα δευτερόλεπτα καθυστέρησης, ίσως φανταστικής, που σήμαιναν την έναρξη μιας διαδικασίας εξαιρετικά ευχάριστης. Αμέσως μόλις καθόταν στην πολυθρόνα, η Φρέντυ έσκυβε γέρνοντας τους ώμους και κοίταζε τον εαυτό της στο τζάμι. Αυτό ήταν το δεύτερο σήμα. Εν τω μεταξύ ο γιατρός μελετούσε το ντοσιέ της. Έπειτα σήκωνε λίγο το κεφάλι, έστρεφε το βλέμμα του πάνω της κι άρχιζε να της μιλάει. Έτσι άρχιζε  κανονικά η επίσκεψη. Όμως το γεγονός ότι έμενε πάντα σιωπηλός όση ώρα εκείνη χαιρετούσε το είδωλό της στο τζάμι, επιβεβαίωνε  τη συνενοχή του σ’ ένα δικό τους μυστικό κώδικα.