Σας ευχαριστώ σε όλους που συμμετείχατε σε αυτήν τη συνεδρία!

Το κείμενό μας ήταν το ποίημα «O Τζίτζικας» του Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.

Το θέμα πάνω στο οποίο η ομάδα κλήθηκε να ανταποκριθεί γραπτώς ήταν «Όταν φυσάει ένα αεράκι…».

Οι διαφορετικές αναγνώσεις, οι ποικίλες ερμηνείες και η εκφραστική ιδιοσυστασία των μελών της ομάδας άνοιξαν νέα παράθυρα τόσο στην πρόσληψη των νοημάτων του ποιήματος όσο και στη μεταξύ μας σύνδεση.

Καλούμε όλες και όλους που συμμετείχατε να μοιραστείτε όσα γράψατε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας μας παρακάτω (“Leave a reply”) και να κρατήσουμε αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτησή μας ζωντανή, υπενθυμίζοντάς σας, βεβαίως, ότι αυτή είναι μια δημόσια πλατφόρμα και η πρόσβαση ανοιχτή στο κοινό.

O Τζίτζικας

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Μέσα μου χιλιάδες τραγούδια στοιβάζονται καλοκαιρινά. Ανοίγω το στόμα μου και μες στο πάθος μου προσπαθώ να τους βάλω μια σειρά. Τραγουδώ. Άσχημα. Αλλά χάρη στο τραγούδι μου ξεχωρίζω από τις φλούδες των κλάδων και από τ’ άλλα άφωνα ηχεία της φύσης. Η απέριττη περιβολή μου –γκρίζα κι ασβεστένια– μου αποκλείει κάθε παραφορά αισθητισμού κι έτσι αποκομμένος απ’ τα φανταχτερά πανηγύρια του χρόνου, τραγουδάω. Άνοιξη, Πάσχα και βιολέτες δε γνωρίζω. Τη μόνη ανάσταση που ξέρω είναι όταν μόλις σηκώνεται κάποιο αεράκι και δροσίζει λίγο τη φοβερή κάψα της ζωής μου. Τότε παύω να ουρλιάζω –ή να τραγουδάω όπως νομίζει ο κόσμος– γιατί το θαύμα μιας δροσιάς μέσα μου βαθιά λέει περισσότερα απ’ όλα όσα δημιουργώ για να μην πεθάνω από τη ζέστη.

(Eνάντιος Έρωτας, 1982)